De kerstvakantie verliep niet naar verwachting.

Donderdag na het trainen vertrokken we om 10 uur s’avonds richting het zuiden.
Het plan was om bij Reims te overnachten en daar in de ochtend Dayzee af te geven aan Kate die vanuit de UK naar Reims was afgereisd. Dayzee zou met haar meegaan om te ski-jorren in de Franse Alpen en wij zouden dan verder zuidelijk rijden om in de Pyreneeën kerst te vieren met familie.
Om 12 uur s’nachts schrok ik wakker, ik was wat weggedoezeld in de bijrijderstoel. De camper was in een flauwe bocht naar rechts blijkbaar rechtdoor gereden en met zijn linker voorwiel had hij de betonnen wegafscheiding geraakt, nu gleden we als het ware luid piepend de weg weer over naar rechts, twee banen van de snelweg over, dan over een stukje vlakke berm, een talud met bosjes op, ik zette me schrap voor een botsing maar werd verrast door een zachte plof.
Even verward maar daarna opgekrabbeld bleek dat de camper was omgevallen en op de bestuurders kant was beland. Tom krabbelde ook op, net zo verrast als ik. Terwijl er een auto op de vluchtstrook stopte kroop Tom via de deur van de camper omhoog de camper uit. De deur was een dakluik geworden. De gearriveerde auto zette oranje lampen aan en de man stapte uit om bij Tom te kijken wat er gebeurd was.
De vriendelijke man had inmiddels de politie verwittigd, we waren in de buurt van Charleroi en daar spreken ze alleen Frans. Hij informeerde of alles met mij OK was en ik bevestigde en liet hem weten dat ik in de camper bij de honden zou blijven. De honden waren OK, TOPsy vond dat we nu wel konden uitstappen, de camper stond immers stil en dan gaan we altijd uit. TOPsy had in haar hok gezeten en haar deurtje ging nu niet naar voren open maar naar boven. Het duurde even voordat ik kon uitvissen waar Dayzee zich bevond, haar hok is onder het rechter bed, in de kast als het ware. Ik vond de ingang van haar hokje, zij zat op haar deur naar beneden te kijken naar mij en verwonderde zich waarschijnlijk wel wat over de situatie. Ziva had in de gordel op de bank gezeten, waarschijnlijk lag ook zij te slapen tijdens de plof. Ze ging van de bank naar plaatsing op het raam achter de bestuurder. Ondertussen was de politie gearriveerd, ook zij communiceerden door het dakluik met mij of alles “bon” was. Tom lieten ze blazen en nadat de eerste takelwagen was gearriveerd vertrokken zij weer. Achteraf had ik graag gewild dat ze Tom nader hadden laten bekijken door een ambulance aangezien hij geen weet meer had over wat er gebeurd was, hele vreemde procedures die Belgen.
De kleine takelwagen was uiteraard niet in staat om de camper op te hijsen en wij wachtten dan weer op meer hulptroepen. Ondertussen was ik wat bekomen en ging ik dingen regelen. ANWB gebeld, geen gehoor, NKC Hulplijn gebeld, geen goed nummer, weer een half uur later daagde het bij mij, we zaten in het buitenland en we moesten dan ook eerst 0031 toetsen. Stom dat het niet meteen op je polispasje staat. Maar gelukkig, nu goed getoetst en een vriendelijke mevrouw van de NKC gesproken en uitgelegd wat er was gebeurd. Geen zorgen mevrouw, zodra ze u in een hotel hebben gebracht belt u ons morgen weer met de locatie van de camper, alles wordt in orde gemaakt voor u en de camper terug naar NL.
Ik belde Kate om te vertellen wat er gebeurd was en wij spraken af dat zij Dayzee bij het hotel zou komen halen zodat Dayzee tenminste verder op vakantie kon en wij de rompslomp konden gaan afhandelen zonder een extra hond. En ik belde mijn moeder, zij spreekt Frans, ook zij stapte onmiddellijk in de auto om naar het hotel te komen. Het adres van het hotel zou ik aan beide later doorgeven.
Inmiddels hadden zich 3 takelwagens en 1 pionauto verzameld en ging er veel tijd in voorbereiding zitten, het bleek dat het linker voorwiel afgebroken was, later zag ik daar onderdelen van over de weg en in de berm liggen. Dat gaf wat complicaties. Terwijl zij overlegden pakte ik alles van waarde en wat we voor 1 overnachting konden gebruiken in een tas in. De puur trauma ging zeker mee. Het viel niet mee om spullen te vinden in een camper waar van alles uit kasten was gevallen, en 90 graden niet klopte. De koelkast lag op zijn rug, daar moest ik steeds overheen klimmen, de matrassen blokkeerden de weg, we liepen op de ramen en wanden en keken door het dak de straat over. Eindelijk had ik mijn schoenen gevonden, telefoons, tablets, autopapieren, brillen, portemonnee, veiligheids vestjes van Tom en Ziva gevonden en een extra deken meegenomen.
Toen de takel heren een plan van aanpak hadden gemaakt moesten we allemaal de camper uit, dus riemen gevonden en voor Dayzee een snuitje, de grote dames kunnen in stress situaties soms hevig op mekaar reageren en ik nam geen risico. Van een afstand keken we toe hoe de camper centimeter voor cm rechtgetrokken werd zodat ze hem weer rechtop konden zetten op een vlak stuk. Het ging heel langzaam maar daardoor is er bijna geen extra schade ontstaan.
De camper werd van voor opgetild en op een dieplader gehesen. Nu werden we weggebracht naar het hotel bij Charleroi. De mannen wilden alle honden achterin de grote bus tussen de pionnen zetten. Ik haalde snel de stoffen bench van Dayzee en zette Dayzee daarin, meer benches had ik niet en Ziva daar los achterin ging ik niet toelaten. Ik stapte met TOPsy in en hield haar op schoot terwijl zij probeerden TOM uit te leggen dat Ziva achterin moest. Daarna stapte Tom prompt in naast mij op het 3 zits bankje en zette gewoon Ziva tussen zijn benen in voor in de cabine. Soms is het handig als je geen Frans spreekt, wij gebaarden dat alles top was en we konden gaan waarop de beste man ook is ingestapt en is gaan rijden.
Na wat zoeken vonden we het Ibis hotel om 4 uur in de ochtend, achter een groot stalen hek liep een drukke man die meteen op de honden wees en vertelde dat er maar 1 hond per kamer toegestaan was. Ik legde uit dat 1 hond nog vanavond werd opgehaald, hij bleef volhouden en weer voor de zoveelste keer legde ik uit dat we er maar één hond hadden voor op de kamer en de andere, ( TOPsy) toch geen hond is. Verder vertelde ik hem dat we net een ongeluk hadden gehad en nu 4 uur later we gewoon een rustig plekje wilden om bij te komen. Hij bromde wat over kosten en ik ging akkoord, wat maakt mij op dat moment uit dat de kamer dan 50 euro duurder is als de advertentie op de hotelmuur? Pfft, eindelijk de honden in de kamer gedaan, Tom is even buiten gebleven om Kate op te vangen met Dayzee. Nog geen 20 minuten later arriveerde Kate en Dayzee stapte super happy in bij Jingo achterin de auto. Haar vakantie kon beginnen. Kate vertrok terug naar haar Ibis Hotel in Reims en nadat we allemaal weer een paar druppels Puur Trauma hadden genomen probeerden wij wat te slapen.
De volgende ochtend waren mijn moeder en Erik ook aan de ontbijt tafel en zij brachten ons naar de camper toe. Ik had inmiddels de NKC aan de telefoon gehad en zij gingen een vervangende camper regelen, deze verhuur camper zou dan naar de locatie van de oude camper gaan zodat de kapotte camper meteen terug naar NL kon.
Aangekomen bij het takelbedrijf stond onze camper daar op ons te wachten, van buiten viel de schade aan de bijrijders kant mee, bijna niks te merken van een ongeluk, van de bestuurders kant was duidelijk het afgebroken wiel te zien maar de wanden waren nauwelijks beschadigd geraakt.
Binnen was het een ravage, overal lag wat uit de kasten was gevallen en om de tijd te doden begonnen we maar op te ruimen. Je kon na het opruimen alleen zien dat er wat gebeurd was door de voetstappen op de wanden naast het raam en dat de mat van de vloer nu tussen de wand en de kast was geraakt doordat de kasten ontzet waren geweest. Deze mat zat helemaal klem. Na een tijdje kwam dan in de middag de verhuur camper met de dieplader. De beste man uit Enschede kon geen Frans en hij was niet voorbereid dat de camper niet de dieplader op kon. Ondanks dat ik aan de telefoon had uitgelegd dat het wiel was afgebroken. Gelukkig heeft mijn moeder het takelbedrijf kunnen overtuigen ( door extra geld te geven handje contantje) zodat ze de beste man konden helpen de oude camper op te laden anders stond het daar nu waarschijnlijk nog. Wat hun betrof zat hun taak er namelijk op, extra werk door opladen zat niet in hun rekening erbij en ze hadden het druk.
We hebben de lege verhuur camper zoveel mogelijk ingeladen met onze spullen maar het bleef een puinhoop, je kon niks vinden waarop wij besloten eerst huiswaarts te gaan en van daaruit weer verder te beslissen wat we met de rest van de vakantie gingen doen.
De reis naar huis ging prima, we hebben rustig aan gedaan en eenmaal thuis konden we even tot rust komen.
Onze camper stond inmiddels in Enschede en de verhuur camper hadden we tot begin januari. Eerst even een simpele kerst gehouden en daarna richting onze camper om wat spulletjes eruit te halen zoals belangrijke kabels voor TOPsy’s gps tracker. Ik heb een vriendin in Enschede wonen die we te weinig zien en we spraken af om te gaan wandelen samen, dit liep wat uit en we zijn een paar dagen bij haar gebleven totdat de vuurwerk herrie in Enschede wel erg luid werd. Daarop zijn we Duitsland ingevlucht om een rustig oud en nieuw te vieren in de heuvels.
We hebben een fijne korte vakantie gehad, lekker gewandeld, gegeten en campers gekeken, daarna naar Luxemburg afgereisd om Dayzee weer op te kunnen pikken zodat Kate weer verder op haar weg naar de UK kon. Einde van onze vakantie.  Maandag was de laatste huur dag maar we hebben de verhuur camper zelf weggebracht op dinsdag naar Enschede zodat we op de terugweg onze laatste spullen mee konden nemen. Achteraf was het handiger als we de camper naar Lelystad hadden laten transporteren maar de Enschede transport man wilde hem zo graag zelf houden om een bod op te kunnen doen bij Total Loss.
Ik belde eens om te informeren naar de gang van zaken met de NKC en AON, niemand wist wat? Het bleek dat ik zelf de melding aan moest maken van de schade en om een taxateur te laten kijken naar de camper, later bleek dat ik zelf de verzekering moest laten opschorten etc etc. Als je niet vaker een ongeluk krijgt is niet alles heel duidelijk kan ik je zeggen. De NKC pechhulp had immers gezegd, gaat u maar rustig eerst op vakantie, de rest wordt geregeld. ( ja, door wie?)
Op onze tour om een ander camper te bekijken waren we bij de originele verkoper van onze oude camper gekomen. Hij vertelde ons dat dingen die er bij de koop van de camper niet aan hadden gezeten ook nog steeds van ons waren en niet bij de verkoop opkoop hoorden. Dat had, nog de opkoper of de taxateur aan ons verteld. Voor ons waren dat de zonnepanelen, de dure LPG gasinstallatie en de TV. We meldden nog snel aan de taxateur dat we deze dingen niet bij de camper lieten. Wat een gedoe gaf dat uiteindelijk zeg!
De nieuwe opkoper wilde zelfs de zomer banden erbij hebben die bij ons nog in de garage lagen en die ruilen voor onze eigen gasinstallatie! Het werd steeds gekker. Uiteindelijk heb ik toegegeven en hem de gasinstallatie laten houden. Hij had toch de Michelin winterbanden van 1 maand oud nog onder de camper zitten, ik was het gezeur zo beu. Jan onze vriend in Enschede, is dan vrijwarings bewijs, TV en zonnepaneel gaan halen voor ons. De opkoper deed er 10 dagen over om na het winnende bod te betalen ofschoon hij meteen het rekening nummer had ontvangen van ons. Verder stuurde hij nog een rekening van de verhuur camper voor gas! Even vergeten dat mijn moeder een getal van 3 cijfers had betaald voor het op laten laden van de camper die zij naar NL zouden brengen (zijn taak) en dat er een bijna gevulde LPG tank onder de camper zit. Nu werd ik echt boos.
Het verhaal gaat gewoon door, je kan pas je verzekering en wegenbelasting opschorten als je het vrijwaringsbewijs hebt, dus ik heb langer betaald voor beide. En tot slot is er iemand overijverig bij de verzekering en royeert de camper zodat een hele nieuwe verzekering meer gaat kosten, gelukkig is deze fout hersteld, maar wat een gedoe zeg. Een flink aantal grijze haren verder hebben we het vooruitzicht om de nieuwe camper spoedig te gaan halen. De eerste afspraak was hij nog niet klaar, de tweede afspraak stormt het te hard, wat kan er nu nog gaan gebeuren in deze campersoap?

Het besef dat alles wel eens heel anders had kunnen eindigen dringt steeds meer tot ons door, bij één ongeluk kan je blijbaar zoveel geluk hebben dat je gewoon rustig omkiepelt op een zachte plek en tijdstip dat je geen ernstige schade toekkomt. Toch hoop ik dat we dit niet meer mee hoeven te maken. Wat als: we 1 meter meer doorgeschoven waren naar dat enge korte paaltje in de grond ter hoogte van de cabine?, wat als; het drukker was geweest en er meer auto’s bij betrokken waren geweest?  wat als;  het heuveltje geen heuveltje was geweest maar een diepte of sloot? etc etc etc. gelukkig is het gelopen zaols het gelopen is.  Ik ban dan ook zeer dankbaar voor elke dag dat we bij mekaar zijn en we mekaar mogen vasthouden. Mensen wees lief, je weet nooit…