Het Wereld Kampioenschap van de FCI 2017 is weer voorbij. 
Wat mij betreft is dit WK het neusje van de zalm.
De belangrijkste WK voor de rashond in de agility met 43 deelnemende landen met 503 geregistreerde honden. De concurrentie is sterk, heel sterk. Bij de large is de Border Collie sterkt vertegenwoordigd met 96 procent. Erbij mogen zijn is al een ultieme ervaring, tenslotte mogen er maar vier honden in ons formaat voor Nederland zich daar vertegenwoordigen. Wij horen bij die vier large honden. Verder gaan er nog 4 medium honden en 4 small honden voor Nederland mee.
Deze vier per formaat vormen het landenteam, zij lopen samen voor de teamtitel. Dit jaar vond ik ons team echt bij de grote kanshebbers horen, zeker vooraf in theorie, en we waren stabiel en snel genoeg, daar lag het niet aan. Op donderdag en vrijdag liepen we onze parkoersen, helaas wou het lot niet meewerken en kregen we allemaal bijna de zelfde noodlottige fouten aan ons broek. Voor het team waren we uitgeschakeld. De parkoersen liepen verder heel lekker, op een opstart latjes regen na was ik ervan overtuigd dat we dit jaar een mooie uitslag konden neerzetten en ik was heel blij met mijn hondje.
Zaterdag en zondag kwamen per hoogteklasse drie honden voor Nederlands uit. Ziva en ik verschenen ontspannen aan de start, als we maar dat eerste stukje van de jumping maar heelhuids konden passeren. Het was een keuze tussen de kortste lijn kiezen of de langste. De kortste lijn lag niet helemaal in ons systeem en baarde mij zorgen, toch belsloot ik ervoor te gaan, een stap teveel bracht mij helemaal uit positie en er was niks meer te redden, we liepen tegen een Diskwalificatie aan, de rest van het rondje was niet echt veel beter en voelde belabberd. Onze laatste kans op een mooi afsluiting van dit WK kwam op de zondag bij de agility individueel, een prachtig parkoers van Peter Pupic, het liep mooi vloeiend, ik had er alle vertrouwen in, haar raakvlakken gingen het hele WK en aanloop ernaar toe goed. Ziva kent de toesteldiscriminatie perfect en ik riep voor de kattenloop haar commando. Of ze me niet hoorde geen idee maar Ziva ging ( zoals het hele WK overigens) voor de tunnel. In een flits uitgeschakeld. “Dit doet ze anders nooit “. 
Jammer van dit WK, Ziva is al zeven jaar oud en we moeten afwachten of we volgend seizoen weer snel genoeg kunnen zijn om ons weer te plaatsen maar, “na het WK is voor het WK” en wij gaan de voorbereiding voor de selecties weer vol in. Met een fitte Ziva op het WK staan is ons doel en met steun van mijn trainers Tobias Wust en Tom Stricker, de ondersteuning van Jyoty gezondheidszorg van Anneke Schellingehout en met de producten van NML health en voeding van Prins ben ik er zeker van dat we weer fit aan de start zullen verschijnen om te strijden voor een plekje voor volgend jaar.
