Mijn kleine Prinses is er niet meer.
For English, scroll down.
Maandag 22 oktober piepte BATty en was ze ongemakkelijk, ze kon zich geen houding geven, ze had duidelijk buikpijn. We gingen meteen naar de dierenarts, haar tandvlees was heel bleek. Hij nam bloed af en ze had bloedarmoede, hij bekeek met een echo haar buik op zoek naar het bloedverlies maar vond geen directe oorzaak. 
Hij wist niet wat er mis was en we gingen met pijnstilling en anti misselijkheids prikje naar huis. Woensdag vond ik het toch weer mis, we gingen weer naar de Dierenarts, nu weer bloed geprikt en de waarde was nog meer gezakt. Meteen een afspraak bij een internist maken was het advies. We kregen die afspraak, donderdag bij de Specialistische Dierenkliniek Utrecht, bij dr R van Noort. Hij vond haar ook te bleek, onderzocht haar grondig en nam meer bloedtests af, we moesten op de uitslagen wachten, deze waren eindelijk vrijdag avond beschikbaar. Geen antwoorden nog, dus we maakten een afspraak voor een echo, maandag. Ondetussen kon BAtty niet meer meer dan een klein sprintje trekken, haar energie nivo was flink gezakt en ze had buik pijn.
Maandag een week later, de echo, hieruit bleek er “iets ” te zitten bovenin de darm, vlak bij de maaguitgang en pancreas, het zag er niet goed uit. Er zou geopereerd moeten warden, dat was al zeker. Donderdag was de Weke- delen chirurg Dr Gert ter Haar pas beschikbaar, weliswaar zat hij helemaal vol maar er zou een plekje vrijgemaakt worden voor BATty, het was spoed, dat was duidelijk. BATty’s gestel ging ondertussen zienderogen achteruit, ze veranderde van een levenslustige actieve blije terriër naar een heel rustig hondje die de hele dag in haar mandje sliep.
11 dagen na de eerste verschijnselen: Donderdag zijn we met de camper naar de kliniek gereden, het zou een dag van wachten worden en ik wou BATty niet in een hokje alleen binnen achterlaten. Na de lunch kwamen ze ons halen. Een gesprek gehad met Dr ter Haar en hij was heel sympathiek en rustig. Hij wou eerst een CT scan maken zodat hij een idee zou hebben waar het probleem lag, dit kon in de narcose meegenomen worden. Na een tijdje kwam hij ons opzoeken, het was nog steeds niet goed duidelijk, hij wou ook graag een CT met contrast vloeistof maken, daar stemden we mee in. Weer later kwam hij terug. Hij was zeer ongerust, hij hoopte op een abces, maar… het zat op een hele vervelende plek. Hij ging haar openmaken en te kijken wat de mogelijkheden waren. Na een tijdje werden we boven bij de operatie kamer geroepen. De chirurg schudde zijn hoofd verdrietig. Het tumor gevaarte was zo groot en helemaal om haar darm gegroeid.
De openingen van de pancreas, maag en de gal waren erbij betrokken. Het zou onbegonnen werk zijn om dit te verwijderen. Hij verdacht het een hemangiosarcoom (Tumor van de bloedvaten) te zijn, het was niet chirurgisch te verwijderen zonder een cholecystoduodenostomie uit te voeren. ( verbinding maken tussen gal en darm) Ook pancreas sap afvoer zou een probleem zijn. Er was onvoldoende kwaliteit van leven voor BATty als ze het zou overleven. Ik heb mijn honden altijd beloofd dat ik ze nooit onnodig zou laten lijden. We hebben samen besloten haar niet meer wakker te laten maken en hebben afscheid van haar genomen. De arts heeft haar heel netjes weer gesloten en we hebben haar mee naar huis genomen. Het regende ondertussen heftig en is de hele dag blijven regenen, alsook onze tranen van onmacht en intens verdriet. 
Vrijdag is de zon gaan schijnen, we hebben met de 3 andere honden gewandeld in het bos en later die middag is BATty begraven nadat de andere honden ook afscheid van haar hebben genomen. Het is niet te bevatten, waarom een jonge blije hond zo een heftige ziekte kan krijgen. Veel te jong en nog haar hele leven voor zich, wreed van ons vandaan gerukt. Ik kan het niet begrijpen maar het is helaas zo. Het is geen vreselijke droom waarvan we straks badend in het zweet wakker van gaan worden. Het is echt zo, geen BATty die heerlijk in mijn trui naast mijn hart ligt te slapen, geen knuffels, hapjes en likjes terwijl ze tegen je opstuitert. Geen opspringende terriër die tijdens de agility blaft dat ik eens moet opschieten, geen wandelingen door de bergen met alle meiden, ze heeft zelfs nog niet leren zwemmen. We waren nog niet klaar met mekaar, ik wil geen BATty moeten missen, ik wil mijn BATty terug! Tranen vloeien terwijl ik onzinnige dingen in huis probeer te doen, mandjes en jasjes van BATty opruimen, elk jasje heeft een verhaal. (Die zonder verhaal ga ik weg doen). 
BATty is beroemd om haar kleertjes , tuigjes en riempjes. Elk riempje die ik vind brengt een huilbui teweeg, elk jasje een dicht geknepen keel en rode ogen van het huilen. Dit is zo ongelofelijk zwaar voor Tom en mijzelf. Gelukkig hebben we de steun van mekaar en onze drie mechel meiden. Maar……
Mensen, geniet van alle kleine dingen in het leven want eens zal je ervaren dat het grote en belangrijke herinneringen zijn. Leef nu!
p.s. ( Onze dierenarts en Dr Ter Haar vonden dit een zeer uitzonderlijk geval, zoiets hebben ze nog nooit meegemaakt, het is niet genetisch maar een enorme vette PECH)
Fetching the puppy, first day at home.
BATtys last agility runs, Norwegian Open.
ENGLISH: My little princess has left us. Our hearts are filled with grief and sadness. Its like somebody has ripped the world out from under us.
No more jumping up and barking, telling me to hurry up and run agility. No more snuggling in my jacket, close to my heart. No more long walks up mountains and meadows with your big sisers. 
No more long trips to far away places. There is so much we wil miss now you are gone. It is unbelieveble, and I still can not put my mind around this. WHY? I ask, why would anything this exceptionally horrible happen to my little BATty? Sometimes there are no explanations, there is nothing we could have done to change the outcome. It makes me so sad that no body could do anything to prevent her from leaving us. Sometimes these things happen, is the only explanation the Vet could give us. Go my little BAT, go, fly high and stay safe till we meet again. You will Always be in my heart, ALWAYS. My God! This is so painfull, my eyes have not been dry and my throat is closed tight. I can not believe this is actually happening.
Edit: The vet thinks it was a hemangiosarcoom, but even if it was not that, the tumor was so complicated around the duoderm and entry’s to stomach, pancreas and gal he woudl have to perform a 
cholecystoduodenostomie and she would have to have chemotherapie with litte hope of full recovery only to be hurting the dog longer. We chose not to let her suffer longer, she was rapidly deteriorating these last days and yesterday only stayed in her bed sleeping, she was not our happy dog anymore but in pain. We did what was best for BATty but she leaves a terrible hole in our hearts. I can not stop crying.